Preparando el aniversario 150 de la Compañía

- TERESA DE JESÚS FUNDADORA PASA EL RELEVO A ENRIQUE DE OSSÓ COMO FUNDADOR.
En el siglo XVI, en plena reforma protestante, una monja castellana decidió emprender por sí sola la reforma del Carmelo buscando un estilo de vida más auténtico, más evangélico, que fuera respuesta a la llamada universal de Jesús inserta en su momento histórico. El carisma de Teresa fundadora no queda confinado en su persona, ni tampoco se reduce a la creación de una serie de Carmelos y al consiguiente liderazgo ejercido al frente de ellos. Mucho más importante y decisivo es el espíritu que ella les trasmite: el ideario, los objetivos, la sencillez en todos los órdenes. (https://teresavila.com/ficha/el-carisma-del-carmelo-teresiano/ ).
Ese carisma recibido fundamentó profundamente la espiritualidad en un Jesús humano, vivo, cercano, amigo. A partir del encuentro con el Otro que habita en uno mismo, Teresa comprendió que la experiencia de Dios debía proclamarse y provocarse más allá de las paredes de su convento, y se lanzó a los caminos para multiplicar esta forma de vivir.
En el siglo XIX, Enrique de Ossó atravesó una experiencia muy parecida a la de Teresa de Jesús cuando se encontró con ese Jesús “práctico, real, Dios y Hombre verdadero, vivo, personal, que se dejó ver en la tierra y vivió y conversó con nosotros. Se encarnó, padeció, murió, resucitó, subió a los cielos y se quedó entre nosotros para siempre para ser nuestro compañero, consuelo y alimento”. (MSCJ)
Como la Contrarreforma del siglo XVI, el contexto religioso de Enrique fue en principio poco receptivo a formas de espiritualidad que rompían el molde impuesto por la ortodoxia. Como sacerdote, alimentaba su oración sin referentes reales, hasta que se encontró con una mujer con quien conectó de corazón a corazón por medio del Cristo vivo y viviente en el mundo. La conexión plena con Teresa de Jesús hizo que Enrique se proclamara Teresiano, experimentador y continuador de esa manera teresiana de entender el encuentro con Jesús.
Quizás también fue la figura de la carmelita abulense la que le llevó a construir una confianza sólida en la fuerza apostólica y transformadora de las mujeres, ya que veía en Teresa de Jesús el ejemplo perfecto de virtudes: fe, verdad, alegría, autenticidad, fortaleza y, sobre todo, la capacidad de emprender grandes cosas.
Enrique de Ossó se sintió, como teresiano, impulsado por la fuerza que le confería su relación con Jesús, que revolucionó su oración, su teología y acción; e ilusionado por su recién descubierta fe en el poder transformador de la mujer. Desde ese prisma reformuló su preocupación por la sociedad del momento, por esta revolución universal en el paradigma tecnológico, filosófico, y por tanto, una nueva manera de entender la persona.
Fue entonces cuando la creatividad mística de Enrique de Ossó fue dando forma a su objetivo vital: participar en esta transformación con una propuesta basada en los valores de Teresa de Jesús. ¿Cómo hacerlo? Poco a poco se le fue revelando la vía idónea, la educación.
El período 1872 a 1876 fue un tiempo de gestación del carisma que empezó con el reconocimiento del teresianismo como forma de vida, y acabó con la educación como forma indispensable de transformación.
Hoy, nosotros, su familia Teresiana, también tenemos el mismo desafío, compartir al mundo una espiritualidad que nos lleve al encuentro con Jesús en la amistad con nuestros hermanos y hermanas; colaborar con ellos para construir espacios de alegría, libertad e inclusión.

- VIDEO en ESPAÑOL
- VIDEO en PORTUGUÉS
- VIDEO INGLÉS
- VIDEO FRANCÉS
.
CATALÁN
Al segle XVI, en plena reforma protestant, una monja castellana va decidir emprendre ella tot sola la reforma del Carmel, tot cercant un estil de vida més autèntic, més evangèlic, que fos resposta a la crida universal de Jesús inserida en el seu moment històric. El carisma de Teresa fundadora no queda confinat en la seva persona, ni tampoc no es redueix a la creació d’una sèrie de Carmels i al consegüent lideratge exercit al capdavant. Molt més important i decisiu és l’esperit que els transmet: l’ideari, els objectius, la senzillesa en tots els ordres.
Aquest carisma rebut va fonamentar profundament l´espiritualitat en un Jesús humà, viu, proper, amic. A partir de la trobada amb l’Altre que habita en un mateix, Teresa va comprendre que l’experiència de Déu s’havia de proclamar i provocar més enllà de les parets del seu convent, i es va llançar als camins per multiplicar aquesta manera de viure.
Al segle XIX, Enric d’Ossó va travessar una experiència molt semblant a la de Teresa de Jesús quan es va trobar amb aquest Jesús “pràctic, real, Déu i Home veritable, viu, personal, que es va deixar veure a la terra i va viure i va conversar amb nosaltres. Es va encarnar, va patir, morí, ressucità, va pujar al cel i es va quedar entre nosaltres per sempre per ser el nostre Company, amic i aliment”. (MSCJ)
Semblantment a Contrareforma del segle XVI, el context religiós d’Enric va ser en principi poc receptiu a formes d’espiritualitat que trencaven el motlle imposat per l’ortodòxia. Com a sacerdot, alimentava la seva pregària sense referents reals, fins que es va trobar amb una dona amb qui va connectar de cor a cor per mitjà del Crist viu i vivent al món. La connexió plena amb Teresa de Jesús va fer que Enric es proclamés Teresià, experimentador i continuador d’aquesta manera teresiana d’entendre la trobada amb Jesús.
Potser també va ser la figura de la carmelita avilesa la que va portar el mossèn a construir una confiança sòlida en la força apostòlica i transformadora de les dones, ja que veia en Teresa de Jesús l’exemple perfecte de virtuts: fe, veritat, alegria, autenticitat, fortalesa i, sobretot, la capacitat d’emprendre grans coses.
Enric d’Ossó es va sentir, com a teresià, impulsat per la força que li conferia la seva relació amb Jesús. Força que va revolucionar la seva oració, la teologia i l’acció. I il·lusionat per la fe en el poder transformador de la dona que acabava de descobrir. Des d’aquest prisma va reformular la seva preocupació per la societat del moment, que experimentava una revolució universal en el paradigma tecnològic, filosòfic, i per tant, una nova manera d’entendre la persona.
Va ser aleshores quan la creativitat mística d’Enric d’Ossó va anar donant forma al seu objectiu vital: participar en aquesta transformació amb una proposta basada en els valors de Teresa de Jesús. Com fer-ho? De mica en mica se li va anar revelant la via idònia, l’educació.
El període 1872-1876 va ser un temps de gestació del carisma que va començar amb el reconeixement del teresianisme com a forma de vida, i va acabar amb l’educació com a forma indispensable de transformació. Avui, nosaltres, els que conformem la seva família Teresiana, també tenim el mateix desafiament, compartir al món una espiritualitat que ens porti a trobar amb Jesús en l’amistat amb els nostres germans i germanes; col·laborar amb ells per construir espais d’alegria, llibertat i inclusió.
PORTUGUES
No século XVI, em plena reforma protestante, uma freira castelhana decidiu empreender sozinha a reforma do Carmelo, buscando um estilo de vida mais autêntico, mais evangélico, que fosse resposta ao chamado universal de Jesus inserido em seu momento histórico. O carisma de Teresa fundadora não se limita à sua pessoa, nem se reduz à criação de uma série de Carmelos e à criação de uma série de Carmelos e a consequente liderança exercida à frente deles. Muito mais importantes e decisivo é o espírito que ela lhes transmite: o ideário, os objetivos, a simplicidade em todas as ordens.
(https://teresavila.com/ficha/el-carisma-del-carmelo-teresiano/ ).
Esse carisma recebido fundamentou profundamente a espiritualidade em um Jesus humano, vivo, próximo, amigo. A partir do encontro com o Outro que habita em si mesma, Teresa compreendeu que a experiencia de Deus deveria ser proclamada e provocada além das paredes de seu convento, e lançou-se aos caminhos para multiplicar essa forma de viver.
No século XIX, Enrique de Ossó passou por uma experiencia muito semelhante à de Teresa de Jesus quando encontrou aquele Jesus “pratico, real, Deus e Homem verdadeiro, vivo, pessoal, que se deixou ver na terra e viveu e conversou conosco. Ele se encarnou, sofreu, morreu, ressuscitou, subiu aos céus e ficou entre nós para sempre para ser nosso companheiro, consolo e alimento”. (MSCJ).
Como a Contra-Reforma do século XVI, o contexto religioso de Enrique era, em princípio, pouco receptivo a formas de espiritualidade que quebravam o molde imposto pela ortodoxia.
Como sacerdote, ele alimentava sua oração sem referencias reais, até que encontrou uma mulher com quem se conectou de coração a coração por meio do Cristo vivo e vivente no mundo. A conexão plena com Teresa de Jesus fez com que Enrique se proclamasse teresiano, experimentador e continuador dessa maneira teresiana de entender o encontro com Jesus.
Talvez tenha sido também a figura da carmelita de Ávila que o levou a construir uma sólida confiança na força apostólica e transformadora das mulheres, pois via em Teresa de Jesus o exemplo perfeito das virtudes: fé, verdade, alegria, autenticidade, fortaleza e, acima de tudo, a capacidade de empreender grandes coisas.
Enrique de Ossó sentiu-se, como teresiano, impulsionado pela força que lhe conferia sua relação com Jesus, que revolucionou sua oração, sua teologia e sua ação; e entusiasmado por sua recém-descoberta, fé no poder transformador da mulher. A partir dessa perspectiva, reformulou sua preocupação com a sociedade da época, com essa revolução universal no paradigma tecnológico, filosófico e, portanto, uma nova maneira de entender a pessoa.
Foi então que a criatividade mística de Enrique de Ossó foi dando forma ao seu objetivo vital: participar dessa transformação com uma proposta baseada nos valores de Teresa de Jesus. Como fazê-lo? Pouco a pouco, foi-se revelando a ele o caminho ideal: a educação.
O período de 1872 a 1876 foi um tempo de gestação do carisma que começou com o reconhecimento do teresianismo como forma de vida e terminou com a educação como forma indispensável de transformação. Hoje, nós sua família teresiana, também temos o mesmo desafio: compartilhar com o mundo uma espiritualidade que nos leve ao encontro com Jesus na amizade com nossos irmãos e irmãs; colaborar com eles para construir espaços de alegria, liberdade e inclusão.
.
INGLÉS
In the middle of the 16th century, at the height of the Protestant Reformation, a Castilian nun decided to adopt a more authentic, more evangelical lifestyle in response to Jesus’ call at that moment in history.
The charisma of Teresa, the founder, is not confined to her person or her convents… Much more important and decisive is the spirit she transmits to them: her ideology, her objectives, her simplicity… her spirituality based on a human, living, accessible Jesus.
Teresa of Jesus understood that the experience of God as Friend had to be proclaimed and provoked beyond the walls of her convent, and she set out on the road to multiply this way of life.
In the 19th century, Henry de Ossó had an experience very similar to Teresa’s when he encountered that Jesus who was “practical, real, true God and Man, alive, personal, who allowed himself to be seen on earth, lived, conversed, and remained among us forever to be our companion, comfort, and nourishment.” (MSCJ)
His deep connection with Teresa of Jesus led Henry to proclaim himself a Teresian, an experimenter and continuer of this way of understanding the encounter with Jesus.
Perhaps it was also the figure of the Carmelite from Ávila that led him to build a solid confidence in the apostolic and transformative power of women and, above all, their ability to undertake great things.
It was then that Henry de Ossó’s mystical creativity began to shape his life’s goal: it began with the recognition of Teresianism as a way of life and ended with education as an indispensable form of transformation.
Today, we, his Teresian family, also have the same challenge: to share with the world a spirituality that leads us to encounter Jesus in friendship and with our brothers and sisters, collaborating to build spaces of joy, freedom, and inclusion.
FRANCÉS
Au milieu du XVIe siècle, en pleine réforme protestante, une religieuse castillane a décidé d’adopter un mode de vie plus authentique, plus évangélique, en réponse à l’appel de Jésus à son époque.
Le charisme de Thérèse, fondatrice, ne se limite pas à sa personne ni à ses couvents… Beaucoup plus important et décisif est l’esprit qu’elle leur transmet : l’idéologie, les objectifs, la simplicité… la spiritualité fondée sur un Jésus humain, vivant, proche.
Thérèse de Jésus comprit que l’expérience de Dieu l’Ami devait être proclamée et provoquée au-delà des murs de son couvent, et elle se lança sur les chemins pour multiplier cette façon de vivre.
Au XIXe siècle, Enrique de Ossó a vécu une expérience très similaire à celle de Thérèse lorsqu’il a rencontré ce Jésus « pratique, réel, Dieu et Homme véritable, vivant, personnel, qui s’est laissé voir sur terre, a vécu, a conversé et est resté parmi nous pour toujours afin d’être notre compagnon, notre consolation et notre nourriture ». (MSCJ)
Sa connexion profonde avec Thérèse de Jésus a conduit Enrique à se proclamer thérésien, expérimentateur et continuateur de cette manière de comprendre la rencontre avec Jésus.
C’est peut-être aussi la figure de la carmélite d’Ávila qui l’a amené à construire une confiance solide dans la force apostolique et transformatrice des femmes et, surtout, dans leur capacité à entreprendre de grandes choses.
C’est alors que la créativité mystique d’Enrique de Ossó a donné forme à son objectif vital : qui a commencé par la reconnaissance du thérésianisme comme mode de vie, et s’est terminé par l’éducation comme moyen indispensable de transformation.
Aujourd’hui, nous, sa famille thérésienne, avons le même défi à relever : partager avec le monde une spiritualité qui nous conduise à la rencontre de Jésus dans l’amitié et avec nos frères et sœurs, collaborer pour construire des espaces de joie, de liberté et d’inclusion.
.
2. DESAFÍOS QUE MOVILIZARON A ENRIQUE DE OSSÓ
El don carismático de Enrique de Ossó y su materialización en sus fundaciones parten de una experiencia fundamental, su encuentro profundo, personal, transformador con Jesús de Nazaret. Esa experiencia, en Enrique, tiene lugar, se inicia y se completa en la realidad que lo confronta. Es allí donde el sacerdote se encuentra con el Dios activo y amoroso que tiene un sueño de felicidad y paz social. Desde entonces, la identificación progresiva con Jesús pasa inexorablemente por su teresianismo, que impregna e incentiva su creatividad y liderazgo.
Esta experiencia fundante crece a partir de los desafíos que van movilizando su corazón, hasta que él siente que su obra, su aportación carismática a la gran empresa de transformar el mundo según el deseo de Jesús a la manera de Teresa, está cumplida.
El gran desafío que lo interpela es el dolor por el mundo. Enrique de Ossó conoce, sufre, ama y se implica en una realidad que, tomando nuevas formas que él no puede imaginar, lo desconcierta y le hace, a veces, perder la esperanza. Contempla una humanidad sufriente, falta de un centro que le da equilibrio. Es la oración y el encuentro con Jesús, en clave de amistad, la certeza del amor incondicional de Dios sobre lo que acontece, lo que transforma su mirada. Esta sociedad, justo esta, la del momento presente, la de cada día, es la que requiere su compromiso, junto con toda su gente, sus luchas, sus logros. Es capaz de detectar entonces gérmenes de vida y restauración, amor, esperanza, deseo de mejorar.
Enrique de Ossó no se queda inmóvil ante las necesidades de su época, ante las injusticias, ante las carencias de educación, ante la búsqueda de la felicidad. Se encuentra ante la necesidad de proponer soluciones, nuevas formas de expresar el evangelio en una sociedad cambiante. Y en esta encrucijada, vuelve la vista ante dos colectivos infrarepresentados en la vida de la iglesia: las mujeres y los laicos. Con ellos, se atreve a responder, a renovar, a innovar para buscar formas de restaurar, para encender los rescoldos de vida en medio de la incertidumbre y la turbulencia propias de las épocas de cambio.
La respuesta teresiana a los desafíos de su tiempo empieza con la creación de la archicofradía, una asociación de mujeres laicas, llamada a promover grandes cambios en pequeña escala, para que se extendiera, como una mancha de aceite, una nueva forma de vivir, con los valores de Teresa de Jesús y la fuerza de la oración-acción como eje de la espiritualidad; una oración de la que brotan “obras”, como diría Teresa
El reto culminante es también la cumbre carismática teresiana. La comprensión del teresianismo como un carisma educativo. Transformar el mundo a lo Teresa de Jesús mediante la educación: la educación como herramienta, como camino, como manera de posicionarse, como objetivo vocacional. La educación de la mujer, para la mujer, mediante mujeres líderes en un entorno donde las mujeres no son tenidas en cuenta. La educación como forma de promoción, de erradicación de la desigualdad, de visibilidad, de lucha contra la pobreza y la opresión. La educación, para encarnar el sueño de Jesús: que las personas sean libres y felices.
Nosotros, nosotras, hoy: ¿reconocemos esa fuerza carismática que hemos heredado? ¿Creemos profundamente que eso que hacemos y experimentamos cada día está mejorando nuestros contextos?

CATALÁN
PORTUGUÉS
O dom carismático de Enrique de Ossó e sua materialização em suas fundações partem de uma experiência fundamental: seu encontro profundo, pessoal e transformador com Jesus de Nazaré. Essa experiência, em Enrique, ocorre, inicia-se e se completa na realidade que ele enfrenta. É aí que o sacerdote encontra o Deus ativo e amoroso que tem um sonho de felicidade e paz social. Desde então, a identificação progressiva com Jesus passa inexoravelmente pelo seu teresianismo, que impregna e incentiva sua criatividade e liderança.
Essa experiência fundadora cresce a partir dos desafios que mobilizam seu coração, até que ele sente que sua obra, sua contribuição carismática para a grande empresa de transformar o mundo segundo o desejo de Jesus à maneira de Teresa, está cumprida.
O grande desafio que o interpela é a dor pelo mundo. Enrique de Ossó conhece, sofre, ama e se envolve em uma realidade que, assumindo novas formas que ele não pode imaginar, o desconcerta e, às vezes, faz com que perca a esperança. Ele contempla uma humanidade sofredora, sem um centro que lhe dê equilíbrio. É a oração e o encontro com Jesus, em chave de amizade, a certeza do amor incondicional de Deus sobre o que acontece, que transforma seu olhar. Esta sociedade, justamente esta, a do momento presente, a de cada dia, é que requer seu compromisso, junto com todo o seu povo, suas lutas, suas conquistas. Ele é capaz de detectar então germes de vida e restauração, amor, esperança, desejo de melhorar.
Enrique de Ossó não fica imóvel diante das necessidades de sua época, diante das injustiças, diante das carências de educação, diante da busca da felicidade. Ele se depara com a necessidade de propor soluções, novas formas de expressar o evangelho em uma sociedade em mudança. E nessa encruzilhada, ele volta seu olhar para dois grupos sub-representados na vida da Igreja: as mulheres e os leigos. Com eles, ele ousa responder, renovar, inovar para buscar formas de restaurar, para acender as brasas da vida em meio à incerteza e à turbulência próprias das épocas de mudança.
A resposta teresiana aos desafios de seu tempo começa com a criação da arquiconfraria, uma associação de mulheres leigas, chamada a promover grandes mudanças em pequena escala, para que se espalhasse, como uma mancha de óleo, uma nova forma de viver, com os valores de Teresa de Jesus e a força da oração-ação como eixo da espiritualidade; uma oração da qual brotam “obras”, como diria Teresa.
O desafio culminante é também o ápice carismático teresiano. A compreensão do teresianismo como um carisma educativo. Transformar o mundo à maneira de Teresa de Jesus através da educação: a educação como ferramenta, como caminho, como forma de se posicionar, como objetivo vocacional. A educação da mulher, para a mulher, por meio de mulheres líderes em um ambiente onde as mulheres não são levadas em consideração. A educação como forma de promoção, de erradicação da desigualdade, de visibilidade, de luta contra a pobreza e a opressão. A educação, para encarnar o sonho de Jesus: que as pessoas sejam livres e felizes. Nós, hoje: reconhecemos essa força carismática que herdamos? Acreditamos profundamente que o que fazemos e experimentamos todos os dias está melhorando nossos contextos?
INGLÉS
FRANCÉS
3. MANOS A LA OBRA
¿Qué falta, pues? Concertarse, unirse, acercarse los corazones que tienen celo de la honra de Jesús y su Teresa, y poner manos a la obra. (Organicémonos)
Desde que Enrique de Ossó fue entreviendo su llamada carismática, que apelaba a su capacidad creativa, se dispuso a ir urdiendo un entramado apostólico para conseguir su fin: hacer conocer y amar a Jesús.
Aunque la catequesis puede considerarse una actividad anterior a la recepción del don del carisma Teresiano, su aproximación a la catequética contiene en sí de forma latente todos los elementos teresianos. El sacerdote se propuso que los niños conocieran a Jesús, pero no a un juez de reglas rígidas, a un carcelero o un legislador, sino al amigo y compañero. Implementó para ello nuevas prácticas para su tiempo, como el canto, el juego, la oración personal, las excursiones, el encuentro, las celebraciones, las actividades de alabanza… Toda una nueva metodología para provocar la experiencia de Dios en los niños, de tal manera que ellos puedan comprender su amor.
La Revista Teresiana fue su primera obra ‘carismática’. Enrique entendía que la presencia en los medios de comunicación era esencial para llevar a cabo su obra. La revista, de periodicidad mensual, le ofrecía un medio privilegiado para dar a conocer a la Santa. En ella, se alternaban los escritos doctrinales, con la escuela de oración, las reseñas de actividades teresianas, el análisis de la actualidad y el seguimiento de sus asociaciones. Él mismo, al ver su obra unos años después de su creación, afirmó que la “Revista de Santa Teresa ha contribuido poderosamente a despertar la fe, a restablecer el reinado social de Cristo Jesús de Teresa sobre la tierra.” “Antes, en muchísimos pueblos no se conocía ni amaba a Santa Teresa de Jesús; hoy en cambio, como dice un amigo nuestro muy querido, la Santa de mi corazón lo llena ya todo”. (RT)
El conocimiento de Santa Teresa fue su primera apuesta para conseguir sus metas. Pero pronto Enrique empezó a comprender que su proyección apostólica era mucho más que eso. Era un entramado de obras, asociaciones y organizaciones. Una nueva forma teresiana de afrontar cada momento histórico. Una propuesta laica, pero profundamente comprometida, de vivir la espiritualidad en la vida cotidiana con una clara perspectiva universal: “No se trata de que entréis monjas, ni siquiera de cargaros con nuevas obligaciones o de imponeros duros sacrificios: no se trata sino de que seáis cristianas de veras, y de facilitar los medios de serlo. Lo primero es un deber riguroso, imprescindible; los segundos los encontraréis en la Asociación a que se os llama. ¿Habrá alguna que no responda al llamamiento? El mundo, hermanas mías en Jesucristo, va envejeciendo, y bajo el peso de sus pecados e ingratitudes se extingue la luz de la fe y ahógase la llama de la caridad. La decrépita Europa muere, helado su corazón del que podría creerse se retira el calor de la sangre de Cristo. Mas Dios nuestro Señor, que no quiere la muerte del pecador, sino que se convierta y viva; Dios, que ha hecho sanables las naciones, ha dejado en su seno gérmenes de vida y restauración. Algunas brasas del fuego divino ocultas bajo la capa de ceniza que han amontonado nuestras culpas esperan que un solo poderoso las avive, que una mano próvida acerque combustible para producir el fervor de mejores días.
¿Dónde está esa mano? ¿Dónde ese soplo? ¿Quién renovará esos carbones, que van apagándose, hasta arrancarles chispas que recorran la tierra y encender llamas que al cielo lleguen? Vosotras, hermanas, asociadas bajo el glorioso y eficaz patronato de María y de Teresa: la imitación de las virtudes de ambas y los escritos de la segunda son los medios que han de obrar tamaña maravilla.”
Seguimos siendo mano y soplo, seguimos descubriendo esos gérmenes de vida y restauración, seguimos de la mano de Enrique y de Teresa, buscando formas de transformar la sociedad en la que hoy vivimos.

CATALÁN
PORTUGUÉS
O que falta, então? Concertar-se, unir-se, aproximar os corações que têm zelo pela honra de Jesus e sua Teresa, e colocar as mãos à obra. (Organizemo-nos)
Desde que Enrique de Ossó começou a vislumbrar seu chamado carismático, que apelava para sua capacidade criativa, ele se dispôs a tecer uma trama apostólica para alcançar seu objetivo: fazer conhecer e amar Jesus.
Embora a catequese possa ser considerada uma atividade anterior à recepção do dom do carisma teresiano, sua abordagem à catequese contém em si, de forma latente, todos os elementos teresianos. O sacerdote propôs que as crianças conhecessem Jesus, mas não como um juiz de regras rígidas, um carcereiro ou um legislador, mas como um amigo e companheiro. Para isso, implementou novas práticas para a sua época, como o canto, o jogo, a oração pessoal, as excursões, os encontros, as celebrações, as atividades de louvor… Toda uma nova metodologia para provocar a experiência de Deus nas crianças, de tal forma que elas pudessem compreender o seu amor.
A Revista Teresiana foi sua primeira obra “carismática”. Enrique compreendeu que a presença nos meios de comunicação era essencial para levar adiante sua obra. A revista, de periodicidade mensal, oferecia-lhe um meio privilegiado para dar a conhecer a Santa. Nela, alternavam-se escritos doutrinários, com a escola de oração, resenhas das atividades teresianas, análises da atualidade e acompanhamento de suas associações. Ele mesmo, ao ver sua obra alguns anos após sua criação, afirmou que a “Revista de Santa Teresa contribuiu poderosamente para despertar a fé, para restabelecer o reinado social de Cristo Jesus de Teresa sobre a terra”. “Antes, em muitos povos, Santa Teresa de Jesus não era conhecida nem amada; hoje, porém, como diz um amigo muito querido, a Santa do meu coração já o preenche por completo”. (RT)
O conhecimento de Santa Teresa foi sua primeira aposta para alcançar seus objetivos. Mas logo Enrique começou a compreender que sua projeção apostólica era muito mais do que isso. Era uma rede de obras, associações e organizações. Uma nova forma teresiana de enfrentar cada momento histórico. Uma proposta leiga, mas profundamente comprometida, de viver a espiritualidade na vida cotidiana com uma clara perspectiva universal: “Não se trata de vocês se tornarem freiras, nem mesmo de se sobrecarregarem com novas obrigações ou de se imporem sacrifícios difíceis: trata-se apenas de serem verdadeiras cristãs e de facilitar os meios para sê-lo. O primeiro é um dever rigoroso, imprescindível; o segundo vocês encontrarão na Associação para a qual são chamadas. Haverá alguma que não responda ao chamado? O mundo, minhas irmãs em Jesus Cristo, está envelhecendo, e sob o peso de seus pecados e ingratidões, a luz da fé se extingue e a chama da caridade se apaga. A Europa decrépita morre, com o coração gelado, do qual se poderia acreditar que se retira o calor do sangue de Cristo. Mas Deus, nosso Senhor, que não quer a morte do pecador, mas que ele se converta e viva; Deus, que tornou as nações curáveis, deixou em seu seio germes de vida e restauração. Algumas brasas do fogo divino, ocultas sob a camada de cinzas que acumularam nossas culpas, esperam que um único poderoso as reavive, que uma mão providencial aproxime combustível para produzir o fervor de dias melhores.
Onde está essa mão? Onde está esse sopro? Quem renovará essas brasas, que vão se apagando, até arrancar delas faíscas que percorram a terra e acendam chamas que cheguem ao céu? Vocês, irmãs, associadas sob o glorioso e eficaz patrocínio de Maria e Teresa: a imitação das virtudes de ambas e os escritos da segunda são os meios que devem operar tal maravilha. Continuamos sendo mão e sopro, continuamos descobrindo esses germes de vida e restauração, continuamos de mãos dadas com Enrique e Teresa, buscando formas de transformar a sociedade em que vivemos hoje.
INGLÉS
FRANCÉS
4. LA OBRA PREDILECTA
La Compañía de Santa Teresa de Jesús fue la obra predilecta de Enrique de Ossó. Una compañía de preferencia de la archicofradía, donde solo se admiten quienes se distinguen entre todos por su virtud, valor o pericia (RT 47). Una Compañía pensada para promover los intereses de Cristo como lo hizo Teresa, pues ella “encargada de mirar por su honra, despierta algunas que sean almas reales y animosas, que se adiestren para lograr tan alto fin”. ”Las teresianas deben trabajar en medio del mundo por hacer el Apostolado de la mujer fecundo en la mayor escala posible, y no se conformen nunca, sino que con fortaleza y grandeza de ánimo, capitaneadas por Teresa de Jesús, trabajen incansablemente por llevar a cabo su objetivo.” RT 47
“¿Cómo lograr un fin tan alto? Preparándose en el silencio y apartamiento del mundo, formando su espíritu, su corazón y su inteligencia al molde de la santa Madre Teresa de Jesús, y alentadas por sus enseñanzas, extender luego el reinado del conocimiento y amor de Jesucristo por el mundo, por medio del ejemplo y la educación cristiana.” RT (47)
La Compañía consumió el tiempo, los afanes, la imaginación y la ilusión del fundador desde su mismo nacimiento, en 1876. No solo era una herramienta más de su extenso plan. No solo respondía a la necesidad social de educación, especialmente de la mujer. La Compañía suponía completar el mosaico carismático. Era la pieza que faltaba al puzle del teresianismo. La educación fue aquel componente que aparecía de forma recurrente en la vida del fundador, y que venía a completar, a catalizar, a dar sentido al carisma. La Compañía era especializada con respecto a la Archicofradía, pero sobre todo era la apuesta por la educación como la forma primordial de llevar a cabo la evangelización, la transformación que Enrique de Ossó tanto había deseado.
“Tenemos ya en lo que va de cinco años a esta parte tres obras nuevas, no conocidas hasta hoy, todas consagradas a promover los intereses de Jesús por medio de su añagaza Teresa. Tales son la Archicofradía teresiana de jóvenes católicas, el rebañito del niño Jesús de Teresa, y la Compañía de santa Teresa de Jesús; pero estas obras teresianas, aunque destinadas a promover los intereses de Jesús, no admiten como miembros activos más que a las doncellas, y de ahí el clamor de muchas almas que envidiosas de la suerte de estas afortunadas jóvenes quieren también promover los intereses de Cristo bajo la salvaguardia de su Teresa. Y esto es lo que viene a satisfacer la Hermandad teresiana universal. Esta Hermandad será el lazo de unión de tantos corazones que quieren un punto común para animarse a trabajar con ardor. Será el centro de todas las aspiraciones nobles de cuantas almas suspiren por hacer algo en bien de sus hermanos. Y si un día, que consideramos no lejano, logramos reunir en torno de la gran figura de Teresa la falange de misioneros teresianos, entonces la obra teresiana será cabal, completa, perfecta. Y el mundo todo se regenerará porque a todas partes llegará la influencia salvadora, la acción vivificante de Teresa de Jesús.”
La Familia Teresiana nos congrega y “enreda” hoy, a las Teresianas de la Compañía y a quienes estamos conectados por ese sueño de Enrique y de Jesús: un mundo en el que Él viva en el amor y la fraternidad.

CATALÁN
PORTUGUÉS
A Companhia de Santa Teresa de Jesus era a obra preferida de Enrique de Ossó. Uma companhia preferencial da arquiconfraria, onde só são admitidos aqueles que se distinguem entre todos pela sua virtude, valor ou perícia (RT 47). Uma Companhia concebida para promover os interesses de Cristo, como fez Teresa, pois ela, “encarregada de zelar pela sua honra, desperta algumas almas reais e animosas, que se preparam para alcançar um fim tão elevado”. “As teresianas devem trabalhar no meio do mundo para tornar o Apostolado da mulher fecundo na maior escala possível, e nunca se contentarem, mas com fortaleza e grandeza de espírito, lideradas por Teresa de Jesus, trabalhar incansavelmente para realizar seu objetivo”. RT 47
“Como alcançar um objetivo tão elevado? Preparando-se no silêncio e no afastamento do mundo, moldando seu espírito, seu coração e sua inteligência ao modelo da santa Madre Teresa de Jesus, e encorajadas por seus ensinamentos, para depois expandir o reino do conhecimento e do amor de Jesus Cristo pelo mundo, por meio do exemplo e da educação cristã.” RT (47)
A Companhia consumiu o tempo, os esforços, a imaginação e a ilusão do fundador desde o seu nascimento, em 1876. Não era apenas mais uma ferramenta do seu extenso plano. Não respondia apenas à necessidade social de educação, especialmente das mulheres. A Companhia significava completar o mosaico carismático. Era a peça que faltava no quebra-cabeça do teresianismo. A educação era aquele componente que aparecia de forma recorrente na vida do fundador e que vinha completar, catalisar e dar sentido ao carisma. A Companhia era especializada em relação à Arquiconfraria, mas acima de tudo era a aposta na educação como forma primordial de levar a cabo a evangelização, a transformação que Enrique de Ossó tanto desejava.
“Nos últimos cinco anos, surgiram três novas obras, até hoje desconhecidas, todas dedicadas a promover os interesses de Jesus por meio de sua discípula Teresa. São elas: a Arquiconfraria Teresiana de Jovens Católicas, o Rebanho do Menino Jesus de Teresa e a Companhia de Santa Teresa de Jesus. mas essas obras teresianas, embora destinadas a promover os interesses de Jesus, não admitem como membros ativos mais do que as donzelas, e daí o clamor de muitas almas que, invejosas da sorte dessas jovens afortunadas, também querem promover os interesses de Cristo sob a proteção de sua Teresa. E é isso que vem satisfazer a Irmandade Teresiana Universal. Esta Irmandade será o laço de união de tantos corações que desejam um ponto comum para se animarem a trabalhar com ardor. Será o centro de todas as nobres aspirações de quantas almas suspiram por fazer algo pelo bem de seus irmãos. E se um dia, que consideramos não muito distante, conseguirmos reunir em torno da grande figura de Teresa a falange de missionários teresianos, então a obra teresiana será completa, perfeita. E o mundo inteiro se regenerará porque a influência salvadora, a ação vivificante de Teresa de Jesus, chegará a todos os lugares. A Família Teresiana nos reúne e “une” hoje, as Teresianas da Companhia e aqueles que estamos conectados por esse sonho de Enrique e de Jesus: um mundo em que Ele viva no amor e na fraternidade.
INGLÉS
FRANCÉS
